OFELIA I HA

OFELIA I HA to opowieść o młodości, która odkrywa swoją sprawczość. Ruch dłoni zaciśniętej na ostrzu noża wydaje się być ostatecznym przecięciem nici łączącej pokolenia dzieci i rodziców. Ofelia i Hamlet w swojej zmysłowej grze rywalizują o tytuł tego, który potrafi być do końca. Zmagając się z pustką, stratą wreszcie najgorszym wrogiem, który szepcze do ucha zepsute pomysły – samotnością.

Hamlet, szukając ukojenia po tragicznej śmierci ojca, poszukuje winnych i odgrywa kolejne etapy szaleństwa, raniąc swoich najbliższych bez litości. I mimo, że Ofelia wydaje się być jedynie tragiczną ofiarą jego egoizmu, to właśnie ona przekracza ostateczną granicę – pomiędzy życiem a śmiercią. Instynkt gry, prowadzący dwoje młodych ludzi w ostateczność, doprowadza do tragedii – giną niemal wszyscy bohaterowie dramatu.

W adaptacji OFELII i HA wszystko już się wydarzyło. Tytułowych bohaterów spotykamy zawieszonych pomiędzy życiem a śmiercią – zatrzymanych w czasie, wiecznie młodych. Ich dusze uwięzione są w miejscu, które za życia było miejscem ich wspólnych spotkań i zabaw, a które ostatecznie stało się grobowcem – sali tronowej na zamku w Elsynorze. W surrealistycznej przestrzeni zdominowanej przez groby/ figury szachowe Ofelia i Hamlet toczą wieczny pojedynek, raz za razem odgrywając swoją tragedię. Pomostem między światem żywych i umarłych staje się Horacy – przyjaciel Hamleta, który jako jeden z nielicznych przeżył masakrę w Elsynorze. Jest już starcem i to w jego zawodnej pamięci powracają echa historii, która wstrząsnęła Danią.

Tekst Shakespearea stanie się przestrzenią do rozmowy o emocjach, które targają młodymi ludźmi w świecie pełnym chaosu i zbombardowanym przez bodźce.

W adaptacji wykorzystano wiersze Rafała Wojaczka: Prośba, Krzyż oraz Bądź mi.